31 december: ruim een week
Wat gaat het snel. Met de dag zie ik meer spikkels op de neusjes en kinnetjes verschijnen. Dat beloven mooi zwarte neusjes te worden. En ook de manier waarop ze voortbewegen gaat met sprongen vooruit. Op de achtste dag kijk ik verbaasd hoe een teefje met haar achterpootjes gewoon voorwaarts springt. Op de negende dag zie ik een van de reutjes echt zijn pootjes strekken voordat hij naar voren gaat. Hij valt wel meteen om, draait rondjes om zijn eigen as, lijkt verschrikkelijk dronken, maar de echte loopbeweging is er toch duidelijk in te herkennen.
Regelmatig hoor je ze. Piepen, kreunen, kermen, bijna gillen. Soms zit er een beklemd onder een broer of zus. Of in een rare positie bij de anti-doodligstokken. Ze vinden het prettig over zo'n stok heen te hangen, maar begrijpen niet altijd hoe ze weer terug kunnen. Of ze liggen gewoon in hun eentje. Dromend? Last van krampjes? Het zal geen honger zijn, want Yoline komt niet aangesneld. Die blijft lekker in de bench of op haar kussen liggen. Even aaien doet wonderen bij zo'n kreunend pupje. Ze vinden het ook heerlijk opgetild te worden. Lekker op de arm, beetje gewiegd te worden, gestreeld, toegefluisterd; het is alsof ik met een couveusebaby aan het kangoeroeën ben. Gisteren kreeg ik een likje van een reutje. Het is om bij te smelten.
Hun oortjes zitten waarschijnlijk nog dicht, maar hun neuzen werken formidabel. Ze ruiken precies waar ze moeten zijn voor een warme, gevulde tepel. Vandaag zie ik, net als gisteren, dat het lijkt alsof ze ook op mijn geur reageren. Ik zet een hand in de werpkist en direct komt er een op mij af gewaggeld. Als ik mijn handen om haar lijfje leg, gaat ze rustig liggen en slaapt verder. (Achteraf gezien, weten we dat dit pupje onze Bijou is geworden.)
Ze groeien als kool. Eentje had haar geboortegewicht op de achtste dag verdubbeld, drie andere pups deden dat op de tiende dag en de laatste bereikte op dag twaalf de verdubbeling.
