Kooikerhondjes in het groene Gein

Maandag 31 juli is het  vier weken geleden dat Amana, Feija, Irene, Shanti, Solara en Pax zijn geboren. Toen nog klein model cavia, doof en blind, zich voorttrekkend met de voorpootjes. Nu al echte hondjes. Ze zien er niet alleen uit als hondjes, maar gedragen zich ook als hondjes. Op een vrolijke manier zeggen 'Goedemorgen puppy's' is voldoende startsein om het zestal direct te laten ontwaken en vrolijk op je af te laten huppelen. Ze zijn natuurlijk nog baby's, slapen nog heel veel. Maar als ze wakker zijn, dan zijn ze ook echt wakker. Tijd voor actie!  's Avonds laat vinden ze het raar dat ze in de werpkist worden "opgesloten". Zij willen best nog wel spelen. Wanneer het licht uitgaat, lijken ze toch te begrijpen dat er niets meer te beleven valt en vallen ze stil. 's Ochtends zijn ze er weer als de kippen bij. Vijf uur, half zes, dan moet mama komen voor het ontbijtje. Misschien 's nachts ook nog wel, maar dat laten ze gelukkig niet zo luidruchtig weten als 's ochtends. Ze kunnen al aardig hard jammeren en blaffen. Het schot gaat voor de werpkist weg, en hopla, ze stuiven eruit. Huppelend, op weg naar avontuur. Het fijnst is als er een mens dichtbij op de grond zit, dan storten zij zich massaal op die mens, zich wentelend, tegen diegene opspringend, lieve kleine kusjes geven tegen kin of wang, of ondertussen aan het haar trekkend of gemeen op tenen bijtend. Want de gebitjes zijn al aardig ontwikkeld. Een heerlijk gevoel elke keer. 

Deze week krijgen ze niet meer alleen van Bijou te eten. In een schaal wordt de warme geitenmelk of de Royal Canin puppymousse geserveerd. Dat laten zij zich niet ontglippen. Met z'n allen storten zij zich op die melk of de vleesmousse. Er was er geen een bij die de eerste keer twijfelde, zich heel nuffig leek af te vragen, wat er in die schaal zou zitten. Nee, shakend van opwinding schrokken zij luidruchtig het voedsel naar binnen. Helaas voor mama Bijou laten zij niets staan, maar toch helpt zij hen graag de laatste restjes uit de schaal schoon te likken. Echte Kooikerhondjes: het vreetgen is duidelijk aanwezig. 

Deze week gaan zij steeds meer en meer echt spelen met de speeltjes. Ook met elkaar is er meer interactie. Met elkaar spelen kan soms een geluidloze manier van bekvechten zijn, maar steeds vaker hoor je een vervaarlijk gegrom en een onbedaarlijk gepiep uit de puppyren, wanneer zij hun vechtvaardigheden oefenen. En vooral ook de grenzen proberen te verkennen tot hoever zij kunnen gaan en wanneer zij echt moeten loslaten. Een nuttige bezigheid dus, al denkt het -soms slapende- slachtoffer daar misschien wel heel anders over. Gelukkig zijn zij met z'n zessen. Er is altijd wel een speelmaatje in de buurt waarmee zij kunnen spelen en stoeien. Bovendien is daar altijd Julia, die het liefst de gehele dag met haar jonge halfzusjes en -broertje wil spelen. De liefde is wederzijds. De pups dagen haar graag uit. 

De oogjes en oortjes werken prima. De pups zien er nu veel pienterder uit dan voorheen. Soms kijken ze je bedachtzaam aan. Welk geluid maak je? Wat gebeurt er? Maar dan ineens valt het kwartje: o, jij doet het! En hop, ze komen meteen weer knuffelen. Wat een knuffelbeertjes zijn het. Heerlijk. De nieuwe eigenaren mogen hopen dat de pups half zo lief en knuffelig worden als Bijou (en Julia), dan hebben zij er nog steeds heerlijke hondjes aan. De neusjes zijn bijna geheel zwart gespikkeld, de buikjes echter nog mooi babyroze. Wel is er op een enkel voetzooltje al een spikkel te zien. De puppenvachtjes zijn veranderd. De pups zijn echte pluizebolletjes geworden. Met al heel veel zachte, maar wel stevige haartjes. De donkere haarkleur is lichter geworden, op weg naar een kenmerkende rode kleur. Op of vlak voor de staart zie je nu het verschil: daar blijft bij alle pups, in meer of mindere mate, een restantje zwarte haren zitten. Grappig, ze hebben alle een staartring. Vroeger, toen wij Xanta pas hadden, hoorde ik zeggen dat een staartring betekende dat de hond ook mooie oorbellen zou krijgen. Helaas ging dat voor Xanta in ieder geval niet op. Laten wij daar dus maar niet op rekenen. Wij zullen zien. Over de karakters is nog niet heel veel te zeggen. Vooralsnog lijken ze zeer op elkaar: lief, knuffelig, enthousiast, vol vertrouwen in de mens en nergens bang voor.

Even gemakkelijk wegen is er niet meer bij. De dames en heer zijn te beweeglijk, willen echt niet meer stil blijven liggen en beheersen het 'blijf zit' vanzelfsprekend ook nog niet. Vergelijkend met de foto's uit de eerste en tweede week is goed te zien hoezeer zij al gegroeid zijn. Grofweg zijn zij nu vijf keer zo groot als bij hun geboorte. Met dank aan de goede voeding en zorgen van mama Bijou. De pups hoeven trouwens allang niet meer liggend te drinken. Zittend kan ook bij een staande Bijou. 

De pups op volgorde van geboorte

De inmiddels bekende berenfoto maken wij nog wel, maar niet meer met alle pups tegelijkertijd op de beer. Daar zijn ze echt te groot voor. Een voor een dan maar, met een vooraanzichtje en van bovenaf.

2 augustus is de zesling precies 1 maand oud. Tijd voor een feestje!

Sinds de pup meer krijgen dan alleen moedermelk, zijn ze alle circa 400 à 500 gram aangekomen in zes dagen tijd. De zwaarste is reutje Pax.Hij weegt 3 augustus al 2.010 gram. Al twee kilo (!) hond.

Zij zien er uit als Hollands welvaren.

Sommige dingen hoef je ze niet te leren. Zoals vlees eten. Geen babymousse, maar echt vlees van Carnibest. Het gaat erin als koek.